W letnie południe, kiedy słońce stało wysoko nad morzem i każdy szukał odrobiny ochłody, bohater tej historii, zwykły facet z przeciętnej kuchni, poczuł nagłą potrzebę odmiany. Dość miał starych, powtarzalnych smaków, dość rutyny, która nie wnosiła niczego świeżego. Jego codzienność, choć spokojna, stała się nijaka – jakby życie było miską bezbarwnej zupy, której nikt nie chciał tknąć.
Wtedy pojawiło się wezwanie. Na targu, między skrzynkami pełnymi warzyw, błyszczały zielone ogórki, chrupiące i pachnące chłodem. Obok leżał pęk świeżego koperku, rozsiewający aromat, który kusił, jakby szeptał: „Zrób coś nowego. Odmień swoje danie. Odmień siebie”.
Bohater poczuł jednak wahanie. Przecież od zawsze mizerię robiło się ze śmietaną. Tak uczyła go matka, tak powtarzała babcia. Czy można złamać tę tradycję? Czy wolno podmienić coś tak starego i znanego na nową ścieżkę? To był jego próg – wejście w nieznane.
I wtedy nastąpiło spotkanie z mentorem. Nie w postaci starszego mędrca, a w kształcie słoika majonezu, stojącego samotnie na półce w lodówce. Słoik nie mówił, ale bohater usłyszał w myślach: „Spróbuj. Nie bój się. Świat należy do tych, którzy eksperymentują”.
Z drżącą ręką wymieszał ogórki, koperek i majonez. Pierwszy kęs był jak przejście do innego świata. Smak był pełniejszy, bardziej kremowy, a zarazem świeży. To nie była zdrada tradycji – to była jej ewolucja.
Bohater powrócił z tej małej kulinarnej podróży odmieniony. Zrozumiał, że czasem największe przygody nie kryją się w odległych krainach, lecz w prostym talerzu mizerii. A jego historia, opowiedziana w filmie „Majonez zamiast śmietany?! To mi się podoba”, jest świadectwem odwagi, by wyjść poza schemat i odnaleźć nową radość w czymś zwyczajnym.
Johnny Jarenzo 
Dodaj komentarz