Była to ciemna, deszczowa noc, gdy postanowiłem zmierzyć się z największym koszmarem kuchennym – pieczeniem dyni z serem pleśniowym. Dlaczego koszmarem? Cóż, każdy wie, że dynia na Halloween to nie tylko urocze dekoracje, ale i… tajemnicza, czasem przeklęta roślina. A ser pleśniowy? Ha! Ser pleśniowy ma swoje sekrety. Kto raz poczuje jego intensywny aromat, wie, że z tą pleśnią lepiej nie igrać.
Otworzyłem lodówkę i z duszą na ramieniu wyciągnąłem dynię, leżącą tam już od kilku dni. Czy już się zbuntowała? Może planowała wieczorną zemstę? Zerknąłem na nią uważnie, a dynia – przysięgam – spojrzała na mnie z ukosa! Jej wydrążony uśmiech zdawał się drwić z mojej niepewności. Byłem pewien, że słyszałem gdzieś w tle złowrogi dźwięk skrzypiących drzwi, choć w domu przecież wszystkie drzwi były zamknięte.
Zamachnąłem się nożem – szybko i zdecydowanie, byle tylko nie dać jej czasu na reakcję. Dynia stawiła opór, jakby próbowała mnie przestraszyć, ale nie uległem. Wkrótce leżała już pokrojona w grube plastry, przygotowana na piekielne ciepło piekarnika. Myślałem, że to koniec trudności, ale wtedy przyszła pora na ser pleśniowy.
Ten ser… Miał charakter. Już na pierwszy rzut oka widać było, że nosi w sobie jakąś mroczną tajemnicę. Sięgnąłem po kawałek, a jego zapach niemal zwalił mnie z nóg. To była mieszanka pleśni, starości i… czarnej magii? Poczułem, jakby ktoś patrzył na mnie zza okna. Ser rozpościerał swój aromat niczym trujący dym unoszący się nad bagnem. Gdy próbowałem go pokroić, nóż ledwo prześlizgiwał się przez jego miękką skórkę, a każda kropla klejącego wnętrza zdawała się przylepiać do moich palców na zawsze.
Postanowiłem połączyć oba składniki w jednym naczyniu – dynię i ser pleśniowy. To jak łączenie dwóch potężnych sił, które nigdy nie powinny się spotkać. Czy naprawdę miałem odwagę to zrobić? Czułem, że grałem z ogniem. W piekarniku dynia i ser zaczęły się topić, stapiać w jedną potworną masę, jakby przejęły nad nim kontrolę. Każda sekunda pieczenia zdawała się trwać wieczność.
Gdy piekarnik wydał dźwięk sygnalizujący koniec pieczenia, wyciągnąłem naczynie. Pachniało intensywnie, ale i kusząco. Ser rozlał się po dyni niczym biała mgła, nadając całości wygląd rodem z koszmarów. Przekroiłem kawałek i uniosłem widelec do ust, mimo że czułem pewien niepokój.
I wtedy… Przepadłem. Smak był oszałamiający, jakby każda z sił – słodycz dyni i moc pleśni – walczyły w moich ustach, tworząc eksplozję, której nie dało się opisać. Było to dziwnie uzależniające i jednocześnie przerażające. Czułem, że ta potrawa ma jakąś nieopisaną moc, która mnie wciąga. Wiedziałem, że nie jestem w stanie się oprzeć, mimo że w tle słyszałem coś na kształt cichego chichotu… czy to dynia, czy ser śmiały się ze mnie?
Morał tej opowieści: czasem połączenie dyni z serem pleśniowym to kulinarna magia, choć może przypominać czarnoksięstwo. Ale uwaga – to danie nie jest dla słabych serc!
Johnny Jarenzo 
Dodaj komentarz